---

Το μόνο πράγμα που μπορεί να ζητάει ένας σύγχρονος άνθρωπος είναι περισσότερο χρόνο, κι αυτό γιατί, όπως ξέρουμε όλοι, ο χρόνος είναι χρήμα (πράγμα ακυρωτικό γι’ αυτούς που θέλουν κάποια άνεση). Χρόνο, για να δίνει τον καλύτερο του εαυτό έστω με την πεποίθηση ότι μπορεί απλά να επιβιώνει σε αυτόν τον κόσμο (αυτό ισχύει πολύ σε αυτούς που ασχολούνται με την τέχνη). Άρα το θεώρημα ότι πρέπει να πληρώνεται η εργασία με το μέτρο ή με το κιλό έχει αποτύχει παταγωδώς και η ζωή μας έχει γίνει μια αγγαρεία, δουλεύοντας φασών. Το δικαίωμα σε μια εργασία που δεν αλλοτριώνει, δεν το έχει κανείς πλέον. Όσο πιο γρήγορος είσαι τόσο το καλύτερο, και από ποιότητα άστα να πάνε. «Αφού έτσι είναι τι να κάνουμε» και κοιτάζουμε να γίνουμε πιο γρήγοροι από τους άλλους. Η σαρδελοποίηση δίνει και παίρνει, η μέση ταχύτητα στο βάδην έχει αυξηθεί, η καρδιά δεν αντέχει άλλο. Παρόλα αυτά γκρινιάζουμε ότι οι ξένοι είναι καλύτεροι αλλά εμείς τον χαβά μας, συνεχίζουμε να αγοράζουμε πανάκριβες ιδέες απ’ έξω κουνώντας επικριτικά το κεφάλι στους εαυτούς μας!
Αγοράζουμε ακριβά ιδέες απ’ έξω αλλά στο τέλος τις κάνουμε νια- νια και αυτές. Εμείς δεν είμαστε οι άλλοι, ούτε μας εκφράζουν απόλυτα οι ίδιες ιδέες. Δεν έχουμε τα ίδια βιώματα, πώς να το κάνουμε, η σαρδελοποιημένη παγκοσμιοποίηση θα αφήσει ακόμα και όλους αυτούς τους «πρωτοπόρους» διανοητές εκτεθειμένους παρέα με την τελματωμένη δυτική σκέψη (εμείς είμαστε οι καλοί, οι άλλοι οι κακοί).
…Αλλά ποιοι είμαστε εμείς;
Σύμφωνα μ’ ένα φίλο….οι γονείς μας. Είναι μια καλή θεωρία! Στην χώρα με τον ισχυρό θεσμό της οικογένειας είμαστε οι καλοβολεμένοι γιοί και κόρες που θα μείνουν στο ίδιο σπίτι με τους γονείς τους μέχρι τα 40 περιμένοντας την μαμά να τα φέρνει όλα στο πιάτο. Γι’ αυτό το λόγο και δεν μοιραζόμαστε, δεν ρισκάρουμε και δεν είμαστε συνεργάσιμοι. Είμαστε το κέντρο του κόσμου και η οικογένεια δεν θα αφήσει κανένα να μας κλέψει το βύσμα και να μπει πρώτος στο δημόσιο. Μια ανέραστη στρατιά, μουρόχαβλων ανθρώπων.